Sorry

Ja sorry, ik begin deze blog met sorry. Niet omdat ik ergens spijt van heb, maar om direct duidelijk te maken waar deze blog over gaat. De afgelopen weken is het mij vaker dan normaal opgevallen hoe vaak ik iemand sorry hoorde zeggen. In de meeste gevallen kon ik de sorry niet ontvangen, omdat ik voelde dat de sorry niet zozeer werd gezegd vanuit een gevoel van spijt, maar vanuit een gevoel van onmacht.

De onderliggende behoefte is om bevestigd te worden dat je er toe doet

Het lijkt een soort stopwoordje te zijn geworden, een gewoonte. En dat vind ik niet zo gek als het gaat over omgaan met rouw. Als je altijd gewend bent geweest er voor anderen te zijn, alles te fixen en te regelen en dat nu niet meer kunt, dan mist er iets. Het fixen en regelen en zorgen voor anderen heeft namelijk al die tijd een onderliggende diepere behoefte ingevuld: bevestiging dat je er toe doet.

En ook dat is niet zo gek, dat we bevestiging nodig hebben. Als kind leren we onszelf maniertjes aan om aandacht en bevestiging van onze verzorgers te krijgen. Heel waarschijnlijk heb je nu nog dezelfde maniertjes, alles om te voorkomen dat je wordt afgewezen. Als je je daar niet eerder van bewust bent geworden, kan de impact van een groot verlies die behoefte ineens helemaal bloot leggen.

“Sorry” lijkt de beste oplossing

Nu heb je namelijk heel andere dingen aan je hoofd. Er is een wirwar aan gedachten en je emoties schieten alle kanten op. Zo schiet je van diep verdrietig naar irrationeel boos naar bijna gevoelloos. En daar heb je het druk genoeg mee. Rekening houden met anderen, wat jouw toestand doet met anderen, laat staan zorgen voor anderen, zit er nu echt niet in. Dus bovenop al die emoties, komt ook een schuldgevoel. Er knaagt iets, je hebt geen controle, je voelt onmacht en je zoekt naar een manier om bevestiging te krijgen. “Sorry” lijkt de beste oplossing, beter weet je het nu gewoon niet.

De rouw is er. Daar kun je iets van vinden en het proberen weg te duwen, maar je begrijpt dat je daar niet omheen kunt blijven gaan. Dus als we de rouw als gegeven beschouwen en je voelt je nu eenmaal boos, woest misschien wel, verdrietig en nog veel meer. En je kunt er niets aan doen dat je je zo voelt… Dan nodig ik je uit om er helemaal eigenaarschap over te nemen. Blijkbaar is dit wat nu bij jou hoort, wat het nu is, voor zolang het duurt. “Own” het, neem het met je mee en stop met sorry zeggen.

Stop met jezelf te ondermijnen

Ongemerkt komt de rouw je namelijk iets vertellen: vind de bevestiging in jezelf. Want wat gebeurt er als je je blijft verontschuldigen voor jezelf en je rouw? Precies, je ondermijnt jezelf, je neemt jezelf niet serieus. En die is belangrijk om te zien. Je bent nu eenmaal aan het veranderen, aan het zoeken en aan het ontdekken welke manier van rouwen bij jou past. Je kunt daarbij al je energie gebruiken, je hebt niet genoeg over om er zoveel voor anderen te zijn als daarvoor. Ben daar eerlijk over en ook over wat dat met je doet. Dat is ownership nemen; het mag er zijn en het mag vervelend zijn. Maar door dat te durven voelen en daarover te delen, kunnen anderen veel meer voor je betekenen. Veel meer dan met “sorry”.

Zoals altijd (sorry;-) zit het antwoord dus in jezelf. En het mooie is, niet op een manier waardoor je enorm hoeft te veranderen, maar juist op een manier waarin je steeds meer jezelf wordt. Het is nu jij-tijd. Jij bent de persoon voor wie je nu mag zorgen. Jij bent de persoon van wie je nu de bevestiging mag ontvangen dat je er toe doet. Want je doet er toe. Echt!

Hoe neem jij ownership over jouw manier van rouwen? Of zeg je nog vaak sorry? Wil je het hieronder met me delen?

Heb ik je interesse gewekt?

Ben je klaar voor nog meer tips die werken zodra jij besluit dat je het genoeg alleen hebt geprobeerd? Ontvang ze gratis en zonder iets te hoeven doen in je mailbox.

Je geeft toestemming aan OverRouw voor de zorgvuldige verwerking van je gegevens. Bekijk de privacy policy.

Laat een reactie achter: