Hoewel vroeger turnen m’n lust en m’n leven was, was er een onderdeel waar ik niet de grootste fan van was. De evenwichtsbalk. Ik gruwelde ervan. Voor het geval je niet weet wat het is: het is letterlijk een balk van 10 centimeter breed (smal dus) en 5 meter lang en met een hoogte van ruim een meter is ervan af vallen geen pretje. Terwijl m’n vriendinnen er de moeilijkste kapriolen op uithaalden, probeerde ik bij een angstige radslag staande te blijven. Bij wedstrijden was ik zo nerveus dat ik nooit een hele oefening op dat ding bleef staan. Er werden zelfs grapjes gemaakt dat bij mijn balkoefening standaard drie afsprongen hoorden in plaats van één. Je begrijpt dat ik het toen niet zo grappig vond als nu.

Die balk en ik zijn nooit vrienden geworden. Toch sprong ik er iedere keer weer op als ik ervan af was gevallen. Dat was geen vraag, daar was geen twijfel over. Als het niet lukte, dan deed je het nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Ook bij andere oefeningen was dat de regel: als je ergens niet in slaagde of als je een flinke val had gemaakt, dan was het vooral belangrijk om het zo snel mogelijk weer te doen. Anders ging je hoofd ermee aan de haal en zou het steeds enger worden. Het werkte echt, natuurlijk ook gesteund door elkaar. Als iemand het moeilijk vond dan moedigden we elkaar aan om door te zetten.

Steeds hetzelfde kunstje doen was niet meer leuk

Het plezier in het turnen was een belangrijke motivatie om het iedere keer opnieuw te doen. Maar er was een nog belangrijkere reden en dat was de wil om beter te worden, om vooruitgang te boeken. Het plezier in het turnen zat er deels in om dingen te leren. Zodra dat niet meer lukte, was het gedaan met de sport. Op m’n achttiende stopte ik er daarom ook mee, steeds hetzelfde kunstje doen was niet meer leuk.

Die wil om vooruitgang te boeken is niet alleen van toepassing voor de sport maar voor het hele leven. Alles in de natuur, dus ook onze natuur, heeft vooruitgang nodig. Wanneer we een dierbare verliezen, stagneert die vooruitgang. Steker nog, alles lijkt stil te staan. Met het overlijden van je dierbare sterft er ook een stukje van jou. Het is heel normaal om in een “overleven” te belanden, een staat van zijn waarbij je er wel bent, maar waarin je alles in een roes beleeft. Je leven leeft jou in plaats van dat jij je leven leeft.

Je kunt je overleden dierbare niet meenemen in die vooruitgang

Er komt een moment waarop je voelt: nu moet er iets veranderen. Dan hoor je dat stemmetje diep van binnen dat wil léven, dat vooruitgang wil boeken. Alleen, als je vooruitgang gaat boeken, betekent dat dat je een fase van je leven achter je laat en dat je dus je overleden dierbare niet kunt meenemen in die vooruitgang. Ik zie geregeld een enorm innerlijk conflict bij mensen ontstaan, met gevoelens van angst, schuld en schaamte als gevolg. Doe ik mijn dierbare niets tekort als ik verderga? Het is niet eerlijk dat ik door mag leven en hij of zij niet….

Als deze gevoelens van angst, schuld en schaamte de overhand krijgen, blijft dat innerlijke conflict in stand en komt het  neer op de vraag hoe graag je écht iets van je leven wil maken. Als je tot hier in deze blog bent gekomen, herken je dit misschien wel. Dat stemmetje diep van binnen roept steeds harder en harder en wil dat je net als bij het turnen weer op die balk springt. Het wil dat je je best doet en jezelf motiveert. En als je dan valt dan sta je op. En nog een keer. En nog een keer. Want vallen hoort bij het leven. En dat is helemaal oké zolang je ook iedere keer weer opstaat.

Laat de dood van jouw dierbare niet ook het einde van jouw leven zijn

Maar wat als die gevoelens van angst, schuld en schaamte meer aandacht krijgen dan dat stemmetje? Dan gebeurt er precies wat we met turnen wilden voorkomen: je hoofd gaat ermee aan de haal en het wordt steeds enger. En daar is maar één remedie voor: spring weer in het leven, luister naar het stemmetje dat wil dat je weer gaat leven. Laat de dood van jouw dierbare niet ook het einde van jouw leven zijn. Jij leeft nog, ga ook leven. Het probleem is dat als je er genoegen mee neemt dat je hoofd ermee aan de haal gaat, dat je de zin van het leven echt gaat missen, er is namelijk geen vooruitgang meer. En geloof me, ik weet hoe dat voelt.

Mis je geliefde, huil om je gemis, neem alle herinneringen en liefde met je mee, het mag allemaal onderdeel zijn van het volgende deel van je leven. Maar aan de zijlijn van het leven blijven staan en toekijken hoe anderen doorgaan, is op een gegeven moment geen optie meer.

Wat heb jij nodig om dat vertrouwen in het leven terug te winnen? Wil je het hieronder met me delen?