Zoals je misschien hebt onthouden, heb ik de afgelopen maanden op Ibiza doorgebracht. Ik ben hier nog een paar weken voor ik naar Nederland terugreis. Je zou zeggen dat ik na die maanden wel uitgekeken zou zijn op dit best wel kleine eiland, toch is niets minder waar. Ik blijf nieuwe plekjes ontdekken en vind het dan ook heerlijk om nieuwe wandelingen te maken. Nu is het zo dat ik op een berg woon en dat er vanuit huis ook verschillende routes zijn, wat het makkelijk maakt om eens iets nieuws uit te proberen.

Een tijdje geleden had een buurman me een route laten zien die achter het terrein langs loopt naar de andere kant van de berg. Vorige week kreeg ik de ingeving om die route weer eens te wandelen en dan nu alleen. Zogezegd zo gedaan. Ik kon me het eerste deel van de route nog goed herinneren en ging ervan uit dat de rest zich ook wel zou wijzen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik bleef namelijk doorlopen terwijl ik eigenlijk al in de gaten had dat het niet klopte. Voor de duidelijkheid: ik was nog geen 10 minuten van huis verwijderd en ik kreeg het voor elkaar flink verdwaald te zijn in het bos. Teruglopen was een optie. Maar ja, dat voelde als opgeven dus liep ik volhardend door.

Ik voelde me net als Jim Carrey in The Truman Show

Al struinend door de bosjes, na tig keer achter een tak te zijn blijven hangen en geprikt te worden in m’n armen en benen, stond ik ineens op asfalt. Ik moest letterlijk een paar keer met m’n ogen knipperen om er zeker van te zijn dat dit klopte. Het ene moment waande ik me in de wildernis, het andere moment was ik in bewoonde wereld. Het punt was wel dat ik ook twee camera’s op me gericht zag staan. Ik voelde me net als in de film, zoals Jim Carrey in The Truman Show, net zo onwetend als hij. Wat was het geval? Ik stond op de oprijlaan van een gigantische villa, duidelijk goed bewaakt en al. Echter, vanaf die oprijlaan zou ik niet op de openbare weg terecht kunnen komen omdat ik dan door de poort naar buiten zou moeten en die was uiteraard hermetisch afgesloten.

Lang verhaal kort: de enige optie was om terug de bosjes in te duiken. Nog even zag ik voor me dat de camerabeelden op “Ibiza’s most wanted” te zien zouden zijn, maar waarschijnlijk ziet geen mens ooit dat ik daar was. Binnen 15 minuten was ik weer thuis.

Dat bizarre gevoel alsof je ineens in een andere wereld terecht bent gekomen, herken je vast wel. Na het overlijden van een dierbare bevind je je ook ineens in een compleet andere wereld. Van het ene op het andere moment, zelfs als je het aan hebt zien komen, ziet alles er anders uit. Dat kan zo ontheemd of zelfs beangstigend voelen, dat je niets anders wil doen dan teruggaan naar hoe het was, net doen alsof het niet is gebeurd. Met als gevolg iedere keer weer de pijnlijke realisatie dat teruggaan niet mogelijk is.

Mogelijke manoeuvres

Ik zie bij mijn klanten alle mogelijke manoeuvres om met deze grote omslag om te gaan. Om in het voorbeeld van mijn wandeling te blijven, zal ik hierin 3 categorieën definiëren die vaak voorkomen:

1) De schok kan zo groot zijn, dat het niet lukt om te beslissen wat de volgende stap zal zijn. Ik voelde me ook even alsof m’n voeten aan de grond genageld waren. Hier wilde ik niet zijn, waar kon ik naartoe? Dan lukt er niet veel anders dan blijven staan of je te verstoppen, tot de kust weer veilig voelt. Het lijkt makkelijker om je ogen te sluiten en zoveel mogelijk te doen alsof je niet werkelijk in deze situatie bent beland.

2) Iemand anders zal zo snel mogelijk naar de poort rennen en een weg zoeken om eroverheen te springen. Vanuit het instinct “weg hier!” lijkt dat de makkelijkste manier om uit de situatie te komen. Om snel door te gaan en niet teveel terug te kijken.

3) De derde categorie is om je te verzetten tegen de situatie. Omdat teruggaan niet mogelijk is en verdergaan niet is wat je wil, ga je in gevecht. “Stomme camera’s, wie zet er hier nou een huis neer?” Ja serieus, ik heb het even gedacht. En zo kun je ook de nieuwe realiteit na een groot verlies bevechten.

De mind gaat trucjes bedenken om een “oplossing” te vinden

Alle categorieën zijn manieren om jezelf een gevoel van veiligheid te geven als de realiteit te confronterend is. Ik kon namelijk teruglopen maar als er iemand is overleden die je enorm dierbaar is, dan kun je niet terug. De mind gaat dan trucjes bedenken om toch een “oplossing” te vinden voor de situatie. Voor een bepaalde periode werkt dat en voelt het leven inderdaad veilig genoeg. Maar na een tijdje, weken, maanden of jaren, voel je dat het niet meer klopt en dat het anders mag. Dit is niet leven, dit is óverleven.

Wat het leven dan van je vraagt, is om de nieuwe realiteit onder ogen te zien. Om niet meer in de patronen van de afleidingsmanoeuvres mee te gaan. Maar om naar de situatie te kijken, waarbij je er van alles van mag vinden en er van alles bij mag voelen. Er is namelijk geen weg omheen, uiteindelijk heb je de weg er dóórheen te vinden. Al die trucjes zijn tijdelijk en werken niet als echte oplossing. Dus kijk eens in welk opzicht je nog vastgenageld bent aan de grond, wegloopt van de realiteit of verstoppertje aan het spelen bent. Wat ga je doen om daar verandering in aan te brengen? Wil je het hieronder met me delen?