In dit bijzondere tijdperk waarin we leven lijken we soms ineens openbaringen te krijgen waarin we dingen gaan doen die we al heel lang hadden willen doen. We gaan ineens de tuin op orde brengen terwijl die al jaren een oerwoud is, we gaan ineens de zolder opruimen waar je nooit komt of dan eindelijk de slaapkamer verbouwen omdat het daar nu de tijd voor lijkt.

Ik schaar mezelf niet graag onder deze groep mensen, niet omdat ik niets te doen heb, maar omdat ik alleen dingen wil doen omdat ik het wil en niet omdat ‘het in de lucht hangt’. Ik zie mezelf graag als zelfdenkend individu die zich niet zo laat beïnvloeden. Daar is deze week een einde aan gekomen. Een lieve vriendin was zo’n beetje sinds de coronacrisis uitbrak aan het rolschaatsen geslagen en vertelde er al een paar keer over. Of ik niet een keer mee wilde want het is zo leuk. Ik mompelde dan een beetje lacherig mee dat ik nog wel skeelers op zolder had liggen, maar liet het daarbij.

Wat kon er mis gaan?

Maar deze week liet ik me dan toch overhalen. Als kind had ik veel plezier op m’n rolschaatsen en net na m’n studietijd had ik een tijdperk waarin ik af en toe ging skeeleren. Dus wat kon er mis gaan? Ik heb het vaker gedaan en die skates lagen toch niets te doen. Ze zagen er nog prima uit en het proefrondje in m’n tuin ging goed genoeg. Zo gezegd zo gedaan, we spraken af op een rustige plek en daar gingen we.

In het begin wankelde ik even maar ik had er alle vertrouwen in dat ik de juiste slag wel zou vinden. Ik volgde mijn vriendin, die op haar gloednieuwe rolschaatsjes soepel voor me uit rolde. Intussen werkte ik me een slag in de rondte om überhaupt vooruit te komen en besefte dat ik hardlopend sneller zou gaan. Sterker nog, volgens mij waren er wandelaars die ons inhaalden. Zelfs na 20 jaar niet op skates te hebben gestaan, was dit wel uitzonderlijk traag. Ik besloot maar eens naar beneden te kijken naar die trouwe oude skates uit de vorige eeuw.

Het duurde niet lang voordat ik het euvel had gevonden: Het rubber van de wieltjes zag er intussen niet meer zo prima uit. En dan druk ik me voorzichtig uit. Sterker nog, de wieltjes hadden zoveel smurrie verzameld dat ze nauwelijks nog konden draaien. Bij een poging wat smurrie te verwijderen, liet het rubber meteen los en het rubber van een ander wieltje bleek ik al te zijn verloren. Gaat dit verhaal nog ergens naartoe? Jazeker!

Dat is wat toen voor je werkte

Dat ik op m’n sokken ben teruggelopen lijkt me duidelijk, dit skate avontuur was voorbij. Wat ik er in ieder geval van heb geleerd, is dat er dingen zijn die na 20 jaar niet meer bruikbaar zijn. Die hebben vernieuwing nodig omdat ze slijten en niet meer voor elkaar krijgen wat ze vroeger wel voor elkaar kregen. Wat dat betreft is het precies hetzelfde als leven met een groot verlies, waarbij je de versie 2.0 van jezelf aan het vinden bent. De oude versie van jezelf had bepaalde gewoontes, patronen en voorkeuren. Dat is wat toen voor je werkte, maar dat betekent niet dat ze nu nog steeds nuttig zijn.

Ik kan talloze voorbeelden noemen van klanten die hun oude leven en oude gewoontes wilden oppakken en in dat proces alleen maar gefrustreerd raakten. Zoals de vrouw die na het verlies van haar beide ouders op de automatische piloot met haar vriendinnen op stap ging en verbaasd was dat ze het niet leuk vond. Hoe kon dat nou? Ze had er eigenlijk de puf niet voor maar de gezelligheid had haar altijd goed gedaan, dus besloot ze toch te gaan. Waarom kon ze er nu niet van genieten?

Ook de man die zijn vrouw verloor had zo z’n gewoontes. Hij was altijd al een dromer geweest en had prachtige beelden over de toekomst die ze samen nog zouden hebben. Maar nu leverde het dagdromen alleen maar frustratie op, hij kon nog geen beeld van de toekomst maken, hoe hard hij ook bleef proberen. Waarom lukte het niet?

Je oude gewoontes hebben een revisie nodig

Het antwoord voor beide personen is hetzelfde. Je oude gewoontes hebben een revisie nodig, net als die skates. Wat toen voor je werkte, is niet wat per definitie ook nu voor je werkt. Je hebt de tijd nodig om te onderzoeken hoeveel energie je hebt, hoe je je voelt, waar je behoefte aan hebt en met wie je dit wel of niet wil delen. Al die vragen gaan over nú, over je leven zoals het nu is. Dat is waar je antwoorden kunt vinden. Niet in het verleden in de oude versie van jezelf maar ook niet in de toekomst, je bent de nieuwe versie van jezelf namelijk nog aan het ontwikkelen.

De vrouw leerde dat ze liever rustig uit eten ging met haar vriendinnen dan een druk café in te gaan. Daar voelde ze zich op haar gemak. Daarbij kon ze dan een goed gesprek voeren, waar ze veel behoefte aan had. De man leerde het denken aan de toekomst niet te forceren, maar meer te voelen waar hij nú behoefte aan had. Juist door in het moment in de kleine dingen van het leven zichzelf opnieuw te leren kennen, kon hij uiteindelijk ook een beter beeld van de toekomst schetsen.

Je gedachtengoed, je overtuigingen en je gewoontes hebben een “kwaliteitscheck” nodig wanneer we met rouw te maken hebben. Het ene blijkt nog goed te werken, het andere niet. Hoe dan ook, je kunt er niet zonder twijfel vanuit gaan dat je zomaar de dingen op de oude manier kunt blijven doen. Dat levert frustratie op en het kost veel energie. Stel jezelf de vraag: Wat past er bij mij in deze tijd? En accepteer het antwoord.

Herken jij ook dat je niet meer alles kunt of wil doen wat je vroeger wel deed? Wil je het hieronder met me delen?