Al een tijdje wilde ik aan mijn gezondheid werken, of om preciezer te zijn: aan mijn eetpatroon. In de afgelopen jaren waren er stiekem toch wel wat gewoontes ingeslopen waar ik niet zo blij mee was. Best wel jammer omdat ik weet en voel hoeveel een gezonde leefstijl kan bijdragen aan je lekker voelen en blij zijn met jezelf. Zeker na een groot verlies is dit een punt van aandacht. Als er al zoveel dingen een uitdaging opleveren en niet zo makkelijk zijn, begin dan in ieder geval met je eetpatroon. Dat is zogezegd een kwestie van ‘laaghangend fruit’.
Het spul was niet naar binnen te werken
Ik ben zelf iemand die invoelt wat bij mij past en wat niet, zo ga ik absoluut niet ‘aan’ van die schreeuwerige advertenties op social media met apps om zo een geweldig strak lijf te krijgen. Een paar jaar geleden deed ik een kuur met allerlei supplementen waar je dan geen hongergevoel van zou krijgen en waar je van zou afvallen. Geweldig toch? Het spul was niet naar binnen te werken en ik heb nog nooit zoveel honger gehad als toen (zelfs in mijn tijd in Afrika niet). Hoe dan ook, zoiets zou ik nooit meer doen. Tegelijk ben ik ook iemand die een stok achter de deur nodig heeft dus op eigen houtje iets opstarten, dat wordt ‘m ook niet. Been there, done that. Chapeau voor iedereen die die discipline wel heeft.
Een paar weken geleden vertelde een collega coach over een programma dat zij had gevolgd en mijn onderbuikgevoel zei meteen ‘ja’. Lang verhaal kort: vorige week startte ik ermee en áls ik iets doe dat doe ik het graag goed. Zo werd er vrij stevig aangeraden om minimaal twee keer per week een voetenbad te nemen met Keltisch zeezout. Bij deze gezondheids-reset hoort dit ritueel om alle afvalstoffen goed af te kunnen voeren. Met mijn Ierse avonturen nog vers in het geheugen kocht ik vol enthousiasme drie zakken van het Keltische goedje zodat ik de komende weken goed vooruit kan. Begin deze week ging ik ermee aan de slag, braaf alle instructies volgend. Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven een voetenbad had genomen.
Ik besloot om gewoon te wachten tot het water afkoelde
Laat ik zeggen dat ik een paar dingen niet zo slim aan pakte. Een handdoek meenemen was bijvoorbeeld best handig geweest en ik bleek veel te heet water in de bak te hebben gedaan. Maar goed, daar zat ik al helemaal geïnstalleerd op een fijn plekje, zonder handdoek en met natte voeten. Ik besloot om gewoon te wachten tot het water afkoelde en mijn eeuwigdurende oefening in geduld te trainen. Uiteraard probeerde ik iedere twintig seconden of het water al genoeg was afgekoeld. Langzaam koelde het water af, of mijn voeten wenden aan de temperatuur, wie zal het zeggen.
Het voetenbadavontuur deed me denken aan een mooi gesprek dat afgelopen week plaatsvond tijdens het webinar over de vijf pijlers. Wanneer je verlies recent is, kun je merken dat sommige gesprekken, gedachtes of gevoelens te confronterend zijn. Echt teveel. Bijvoorbeeld kun je voelen dat je absoluut geen puf hebt om te werken. Of dat je niet wil denken aan bepaalde periodes die met het overlijden van je dierbare te maken hebben. Of dat je echt wel voelt dat er heel veel verdriet in je zit, maar je durft het niet aan te kijken. Vorige week kwam dit dus ter sprake en dan met name in relatie tot de vraag hoe je daar zo snel mogelijk doorheen kunt werken.
Je gevoel geeft duidelijk aan dat het voor dit moment niet klopt
De gedachtengang van zo snel mogelijk willen gaan, neigt een tikkeltje naar perfectionisme en dat werkt niet mee. Het is absoluut waar dat je in de loop van de tijd al die dingen aan mag gaan. Toch geeft je gevoel duidelijk aan dat het voor dit moment niet klopt, het is te confronterend. En daar komt het voetenbadje om te hoek kijken. Uiteindelijk zouden mijn voeten dat water in gaan, doch wel onder de voorwaarde dat ik mijn voeten niet zou verbranden. Ongetwijfeld zijn er mensen die dat hete water helemaal niet heet hadden gevonden en zo hun voeten erin hadden gestoken. Ik niet, ik vond het te heet, dat was mijn gevoel. Alles op zijn tijd dus, met een goede training in geduld als gevolg.
Dat geldt voor jou net zo. Kijk niet hoe anderen het doen, wees niet zo streng voor jezelf dat je alles in één keer direct moet kunnen en aan moet kunnen gaan. Je zou je voeten kunnen verbranden en dan ben je veel verder van huis. Als het als teveel en te confronterend voelt: wacht. Train jezelf in geduld, geduld met jezelf. Eer het gevoel dat duidelijk aangeeft wat veilig voelt en wat niet. Dan zal het water afkoelen of je voeten zullen wennen aan de temperatuur, wie zal het zeggen. Zolang jij jezelf en je eigen gevoel daarin bloedserieus neemt, zal je op het juiste moment de juiste dingen aan kunnen kijken.
Neig jij ook wel eens naar perfectionistisch gedrag? Wil je soms sneller en beter dan het op dat moment gaat? Wil je het hieronder met me delen?