Wat een week! We zijn met z’n allen in sneltreinvaart door een enorm grote verandering aan het bewegen waarvan we de impact niet kunnen overzien. Niet op kleine schaal en niet op grote schaal. Maar laten we het in deze blog houden bij de impact op kleine schaal, die is al groot genoeg. Voor iedereen is het gevolg van de huidige ontwikkelingen verschillend, maar voor ons allemaal is de toekomst onzeker.

Hoe ga ik mij verhouden tot deze situatie?

Die onzekerheid heb ik de afgelopen week ervaren als iets wat mij op een vreemde manier ook veel rust gaf. Ik heb altijd de behoefte gehad om zekerheid in te bouwen. Maar nu is die zekerheid die ik had er ook niet meer, wat het vreemd genoeg makkelijker maakt om me eraan over te geven. Wel heb ik veel emotie gevoeld, moet ik wennen aan alleen zijn in huis (ik heb normaal veel van mijn klanten over de vloer en soms ook Airbnb gasten) en ben ik zoekende geweest naar mijn plek in dit geheel. Hoe ga ik mij verhouden tot deze situatie?

Wat ik daarbij herkende, was een oude reactie van vijf jaar geleden. In april 2015 was ik nog geen dag in Nepal voor een lange reis, toen ik in Kathmandu werd overvallen door de grootste aardbeving die daar in 80 jaar had plaatsgevonden. Ik had me 100% ingesteld op een reis in de bergen, lekker het land en de natuur ontdekken. Ik was me er niet eens van bewust dat het aardbevingsgebied was en als echte kaaskop heb ik in een paar uur tijd alles moeten leren over veilige plekken, naschokken en de nasleep van zo’n grote gebeurtenis.

Ik was een dag lang “bevroren”

Gelukkig heb ik mezelf in veiligheid kunnen brengen en kwam er ruimte om de schok te verwerken. De informatie over watertekort, geen elektriciteit en internet kwam in etappes binnen. En ik kon er niets mee. Ik was een dag lang “bevroren”, kon alleen maar huilen en herkende mezelf niet terug. De daadkrachtige, ondernemende vrouw zoals ik mezelf graag zie, die was er even niet. Ik kon niet anders dan het er te laten zijn.

De volgende nacht werd ik op mijn matras buiten op het open veld om 5 uur wakker met allerlei ideeën over hoe ik uit deze situatie kon komen. Ik was er weer! Vanaf dat moment kwam alles in een stroomversnelling en wonder boven wonder zat ik een dag later als één van de eerste Nederlanders op een evacuatievlucht terug naar huis. Nog geen 4 dagen nadat ik in Nepal was aangekomen.

Door eraan toe te geven ben ik er nu weer

Dat gevoel van bevriezen voelde ik ook afgelopen week. Ik wist dat ik iets moest doen, dat ik gewoon mijn werk moest blijven doen, dat het allemaal goed zou komen en dat alles wel helder zou worden. Maar er gebeurde niets. Mijn lijf stond stil en er kwam niets uit m’n handen. Voorzichtig een wandelingetje maken zat er nog in (met 1,5 meter afstand uiteraard), ik heb zelfs het hardlopen weer opgepakt, maar verder was het aardig leeg. Bij het klappen voor de mensen in de zorg stroomden de tranen over m’n wangen van ontroering en nog steeds bij ieder lief gebaar lopen m’n ogen vol. En het is allemaal oké.

Ik herkende het, ik wist dat ik het nodig had en door eraan toe te geven ben ik er nu weer. Zeker met meer emotie dan voor het corona-tijdperk, maar ik herken mezelf weer en voel weer daadkracht. Het heeft mij geholpen om dat gevoel van bevriezen te herkennen van toen, ik wist daardoor dat het niet eeuwig zou duren en voelde het vertrouwen dat ik vanzelf weer behoefte aan actie zou voelen. Voor mij houdt dat in dat ik ook daadwerkelijk in actie kom. Helaas zie ik om me heen dat niet iedereen dat doet.

Dit is de uitgelezen kans om uit de ratrace te stappen

Als je geen ervaringen hebt waaraan je kunt refereren, óf in het verleden niet zo handig met grote verandering bent omgegaan, óf als je nog middenin een rouwproces zit, dan is het risico dat je nu alles gaat overdenken. Wat gebeurt er allemaal? Kan ik dit er wel bij hebben? En zeker als je het nieuws op de voet volgt, vliegen de doemscenario’s je om de oren. Door zoveel prikkels, zoveel meningen en zoveel informatie blijf je in je hoofd. Je denkt er wat vanaf, terwijl er juist veel in beweging is in je gevoelsleven.

Wat ik meer dan ooit voel is dat het nu tijd is om naar binnen te gaan. Letterlijk door binnen in ons huis te blijven, maar ook figuurlijk door ons af te stemmen op wat er nu echt belangrijk is. Dit is de uitgelezen kans om uit de ratrace te stappen waar we onszelf in bleven vasthouden. Corona helpt ons om op de pauzeknop te drukken en te voelen of we wel blij zijn met het leven zoals we deze leven. Meer dan ooit is dit het moment om een keuze te maken voor wat écht klopt voor jou.

Nu is het moment om een keuze te maken hoe je hierin wil staan

Die keuze kan ook gaan over hoe je je staande houdt in deze tijd van verandering. En ook als je rouwt om het verlies van een dierbare. Ik hoor te vaak dat mensen zeggen dat ze het er niet bij kunnen hebben. Dat het niet makkelijk is en dat het veel is dat begrijp ik. Maar het is een uitspraak die niet helpt, je krijgt het er namelijk wel bij. Wij allemaal, het is de realiteit. We leven in een enorm bijzondere tijd en nu is het moment om een keuze te maken hoe je hierin wil staan.

Wat we nu nodig hebben is vertrouwen dat we dit aankunnen, dat jij dit aankan. We kunnen niet ontkennen dat de wereld verandert. Misschien zit jij in het gevoel van bevriezen wat ik ook heb gevoeld, misschien voel je veel angst of verstilling. Dat voelen, daar zit op dit moment de opgave. Uit je angst maar voed het niet. Blijf in de verstilling als je dat voelt, maar volg ook de impuls tot actie en overdenk het niet teveel. We hebben elkaar nodig, we hebben jou ook nodig. Nu meer dan ooit.

Ben jij net als zoveel anderen ook zoekende naar hoe je je plek vindt in deze nieuwe wereld? Welk gevoel overheerst bij jou? Ik hoor het heel graag. Wil je het hieronder met me delen?