Eén van de grootste frustraties in een moeilijke periode zoals na een groot verlies, is de omgang met andere mensen. Je eigen leven en dus ook je gevoelsleven staat op z’n kop, je doet je best om alles op een rijtje te houden, en dan stuit je vervolgens tegen een berg onbegrip van mensen in je omgeving op.

Collega’s schieten snel het toilet of de garderobe in

Er zijn talloos veel verhalen van reacties van mensen op een groot verlies. Van collega’s die snel het toilet of de garderobe inschieten om maar het contact uit de weg te gaan, tot mensen die in de supermarkt een uitgebreide ondervraging afleggen. In beide gevallen niet erg afgestemd gedrag zeg maar. En dan is er de naaste omgeving die ook zo goed en zo kwaad als het gaat een poging doet tot begripvol zijn.

Gelukkig spreek ik ook veel mensen bij wie het contact met de naaste omgeving fijn is. De mensen in de omgeving begrijpen de behoeftes, geven steun, zijn er wanneer nodig en kunnen zonder oordeel luisteren. Geen mens is hetzelfde, dus iedere ervaring is verschillend. Maar het merendeel van de mensen heeft er moeite mee. Ik hoor over behoeftes die niet ingevuld worden, naasten die niet begrijpen wat er wordt gevraagd en onhandig gedrag van de omgeving.

Ze toonde interesse maar dat hield al snel op

Dat anderen niet begrijpen hoe jij je voelt en wat jij nodig hebt, is op zich niet zo gek als je erover nadenkt. Als ik vroeger in de achtbaan was geweest op de kermis, kon ik uitgebreid aan m’n moeder uitleggen wat dat ding had gedaan en hoe dat voelde, maar mijn moeder (die een bloedhekel had aan achtbanen) zou nooit kunnen begrijpen hoe het voor mij voelde. Omdat ze van me hield, toonde ze interesse maar dat hield al snel op omdat ze er niets mee had.

Zo werkt het ook met jouw achtbaan, het is jóuw achtbaan. Niemand anders zit daarin en weet hoe het voelt om erin te zitten. Ze kunnen interesse tonen, maar echt begrijpen doen ze het niet. Daar hebben ze jou voor nodig. Jij bent de enige die weet hoe het is, jij bent de enige die kan vertellen wat je nodig hebt.

Mensen gaan zelf interpreteren

Tot op zekere hoogte kunnen ze een inschatting maken. Vanuit hun eigen ervaring, vanuit hoe ze jou kennen en vanuit hun interpretatie van hoe groot jouw verlies voelt. En daar gaat het vaak mis, met alle goede bedoelingen van dien. Mensen gaan zelf interpreteren. Als ze even niets van je horen, nemen ze aan dat je alleen wil zijn bijvoorbeeld. Hun eigen ongemak of onhandigheid in het kunnen omgaan met de situatie zorgt ervoor dat er afstand wordt gecreëerd. Ook wanneer mensen niet gaan interpreteren maar het vragen, kan het misgaan. In het beste geval vragen ze wat je nodig hebt. En daar hebben mensen die aan het rouwen zijn vaak geen antwoord op. Het blijkt vaak nog te lastig om te voelen wat je wil.

Je hebt misschien al in de gaten waar ik naartoe ga. Dit is geen makkelijke kwestie. Aan de ene kant je eigen behoeftes leren voelen en tegelijk hier goed over kunnen communiceren is geen makkelijke opgaaf. Wanneer er mensen om je heen zijn die niet goed kunnen invoelen wat jij nodig hebt, kost dat energie. Maar, wat je nu hopelijk ook kunt zien, is dat hun taak ook niet de makkelijkste is. Ze weten het soms gewoon niet en hebben jouw hulp af en toe een beetje nodig.

Waar de beweging naartoe mag gaan, is naar volledige openheid over wat je hierin tegenkomt in het contact met anderen. Voel je je niet gezien, niet gehoord, verkeerd begrepen of juist overspoeld? Hou het niet voor je maar deel het. Het is de enige opening naar écht contact met elkaar. En deel het vanuit hoe het voelt voor jou en niet vanuit wat de ander had moeten doen. Wat voel je? Wat zijn jouw behoeftes?

Richt je aandacht op diegene met wie het makkelijk gaat

Dit is de manier waarop je de touwtjes in handen neemt over je leven, jij bepaalt. Vanuit liefde voor de mensen om je heen die hun best doen. Zijn er mensen bij die het echt niet kunnen? Richt je aandacht dan vooral op diegene of diegenen met wie je makkelijker het gesprek aan kunt gaan, maak het niet moeilijker dan nodig is.

De touwtjes in handen nemen houdt niet in dat je het alleen moet doen. Juist niet. Het houdt in dat jij eerlijk bent in wat je voelt, in wat je wel en wat je niet weet, en dat je daar samen duidelijkheid in creëert. Wil je dat ze af en toe zomaar langskomen? Zeg dat. Wil je dat er af en toe voor je wordt gekookt? Zeg dat. Durf te vragen, durf uit te reiken. Neem ze mee in hoe jouw achtbaan eruit ziet zodat je samen de volgende bocht kunt nemen.

Loop jij ook tegen onbegrip aan in jouw omgeving? Wil je het hieronder met me delen?