Hoewel ik met liefde en passie mensen begeleid in de moeilijkste tijd van hun leven, ben ik niet een enorme positivo. Ik geloof niet dat je gevoelens die rauw en puur zijn, kan of mag wegpraten door het “van de positieve kant te bekijken”. Ik krijg al rillingen als ik het opschrijf. Positief zijn is mooi, zolang je hiermee niet voorbijgaat aan dat wat niet te vermijden valt en aandacht nodig heeft.
Ze weet haar wereld zeer overtuigend naar haar hand te zetten
Toch is er een manier om niet voorbij te gaan aan wat er is, maar toch de waarheid een beetje naar je hand te zetten. Een vriendin van mij is daar meester in en weet haar wereld zeer overtuigend naar haar hand te zetten. Ze woont bijvoorbeeld op een prachtige plek aan het water. Steiger achter het huis, bootje erbij en in de zomer lekker vanuit de achtertuin in het water plonsen. Aan de overkant van het water ligt een heuveltje, waarachter je niet verder kunt kijken. Als je niet beter zou weten, zou je je in Afrika wanen met weidse vlaktes achter de heuvel vol natuurschoon. Zij het niet dat als je er met de auto naartoe bent gereden, het vrij evident is dat vlak achter de heuvel de snelweg ligt.
Ik weet zeker dat wanneer zij dit leest, ze me zal corrigeren. Want de verdraaiing van de realiteit weet ze feilloos te managen met prachtige verhalen over de magische wonderen die zich achter de heuvel plaatsvinden. En iedere keer dat ik zo’n verhaal hoor en naar de heuvel kijk, waan ik me waarachtig precies daar waar zij me over vertelt. Ze kent en gebruikt de kracht van verbeelding als geen ander en weet ook precies wanneer het wel en wanneer het niet handig is om het te gebruiken.
Waarom blijf ik rouw steeds rouw noemen?
Het onderscheid tussen positief zijn en voorbijgaan aan wat aandacht nodig heeft en positief zijn om je leven leuker te maken, is een hele dunne lijn. De reden dat ik dit voorbeeld aanhaal, is dat eerder deze week een mooi mens aan mij vroeg: “Waarom blijf ik rouw steeds rouw noemen? Waarom kan ik niet gewoon verdriet hebben zonder dat rouw te noemen?” Goede vragen want in het antwoord gaat een mooie gewetensvraag gehuld. Ik kan hier namelijk op twee verschillende manieren antwoord op geven: vanuit hoe het werkelijk is en vanuit hoe je jezelf de beste kans geeft om volop in het leven te staan.
Het is belangrijk om te benoemen dat wanneer je verlies nog heel vers is, je waarschijnlijk nog niet echt met deze vraag bezig bent. Lees dan gewoon verder en neem de boodschap mee in het stuk waar jij nu in zit, want ook voor jou zit hier iets in wat nuttig kan zijn. De vraag wat rouw nu eigenlijk is, hoe lang het duurt en wanneer het ophoudt, kom ik in alle fases tegen. En zoals met alles bij rouw, is ook hier geen eenduidig antwoord op te geven.
Het duurt even voordat je weer door die sluier heen kunt kijken
Rouw is een staat van zijn, veroorzaakt door een impactvol verlies. De rouw ligt ten grondslag aan alles wat je voelt: het verdriet, de onmacht, het gemis. Ik hoef je niet te vertellen dat het je leven overneemt en dat alles wat je doet en voelt in het teken staat van de rouw. Het ligt als een sluier over je leven heen en het duurt even voordat je weer door die sluier heen kunt kijken (als je het aangaat en het werk doet, maar daar heb ik al vele blogs over geschreven;-)
Wanneer is rouw dan geen rouw meer? Wanneer kun je zeggen: nu is het voorbij? Het technische antwoord is dat je altijd getriggerd kunt blijven worden door de rouw. Je bent je dierbare verloren en dat gemis kan pijn en verdriet blijven veroorzaken, ook na jaren. Nu, veertien jaar na het overlijden van mijn moeder, heb ik nog steeds soms een moment waarop de rouw komt aankloppen. Dit is de reden dat mensen zeggen dat de rouw nooit voorbijgaat. Ben ik dan nog in rouw? Nee, in mijn optiek niet.
Je zal gaan herkennen wanneer dat moment heeft plaatsgevonden
Wanneer de rouw je leven niet meer beheerst, wanneer je voelt dat er uitzicht is naar een nieuwe toekomst, wanneer je door de sluier heen kunt kijken, is het moment aangebroken om rouw misschien niet meer rouw te noemen. Dat zal niet één bepaald moment zijn, maar je zal gaan herkennen wanneer dat moment heeft plaatsgevonden. Dat is wanneer je je kunt afvragen of het benoemen van de rouw nog iets bijdraagt aan je welbevinden.
Mijn vriendin weet dat het benoemen van die snelweg achter de heuvel niets bijdraagt aan haar woonplezier. Ze kiest ervoor om haar wereld een stukje mooier te maken dan deze in werkelijkheid is. Ze doet zichzelf en niemand anders tekort door het op die manier te bekijken, maar verrijkt haar leven ermee. Zo kan het blijven benoemen van rouw op de lange termijn een stukje leefplezier wegnemen. Ja, de rouw zal zich blijven aandienen en dan heeft het absoluut aandacht nodig. Maar laten we rouw niet méér aandacht geven dan nodig is en ervoor kiezen om de wereld een stukje mooier te maken dan deze in werkelijkheid is.
Doe je mee? Of zie jij dit totaal anders? Wil je het hieronder met de delen?