Mijn allereerste verre reis was direct een gigantisch grote. Ik was 22 jaar, nog geen jaar afgestudeerd en absoluut niet klaar om me te voegen bij werkend Nederland. Dus met m’n backpack stapte ik in het vliegtuig om alles achter me te laten, op weg naar Australië, het grote avontuur tegemoet.

Hoe simpel het nu ook klinkt, zo simpel was het natuurlijk niet. Er waren maanden voorbereiding aan vooraf gegaan met tot in de puntjes uitgewerkte scenario’s en een driedubbel doordachte paklijst. Stik zenuwachtig was ik. Maar dit was wat ik wilde, ik kan me niet herinneren dat ik er ooit aan heb getwijfeld. Ik ging de grote avonturier zijn, ik voelde me een pionier, ik had me vrijgemaakt van de gebaande paden en ging mijn eigen weg.

Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?

De eerste weken waren fantastisch, het was alles wat ik me had voorgesteld bij dit avontuur, en meer. Er stonden al wat afspraken en activiteiten gepland dus dat gaf ook de gelegenheid om te wennen aan het land. Maar na die paar weken lag de rest van mijn reis en van ook mijn leven helemaal open. De wereld lag letterlijk voor mijn voeten en dat was ineens wel heel erg veel. Ik had even geen idee meer wat ik wilde, waar ik zin in had en wat ik hier eigenlijk kwam doen. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?

Daar zat ik dan, Surfer’s Paradise, ik weet het nog goed. De plek waar iedere 22-jarige backpacker van droomt en die stomme surfplanken interesseerden me niets. Al het moois kon ik niet zien, ik zag alleen maar dat wat er mis was. Ik voelde me alleen en onzeker, wist nog steeds niet wie ik was en begreep niet hoe ik had kunnen denken dat ik daar in een jaar backpacken niet tegenaan zou lopen. Ik was naar de andere kant van de wereld gevlogen om te ontdekken dat ik alles achter me kon laten, maar dat ik mezelf altijd mee zou nemen.

De focus is zo op wat je moet missen en wat er niet meer is

Waar ikzelf had zelf gekozen voor deze reis, is de reis die we in een rouwproces doormaken meestal niet een reis die we zelf kiezen. Dat maakt de reis frustrerender omdat je op plekken uitkomt die je nooit zou hebben uitgekozen. Wat wel hetzelfde is, is dat je ook in de reis van het rouwproces altijd jezelf meeneemt. Maar dat is niet het enige.

Er is namelijk nog iets wat je altijd meeneemt, maar wat we vaak vergeten. In de reis van het ontdekken van de nieuwe versie van jezelf, is er iets wat je altijd met je meeneemt maar wat je in de pijn van de rouw vaak niet kunt voelen. De focus is dan zo op wat je moet missen en wat er niet meer is in je leven. Het samenzijn, het kunnen voelen van elkaar, met elkaar delen, dat is waar we aan denken wanneer we rouwen. Maar dat wat nooit verdwijnt en wat je altijd met je meedraagt, is de liefde van je overleden dierbare.

Hun liefde is oneindig en overstijgt dit leven

‘Ja natuurlijk, dat weet ik ook wel’ hoor ik je al bijna zeggen. Ik weet dat je dit weet, daar gaat het niet om. Wat ik vooral voor je wens, is dat je het kunt vóelen. Onze dierbaren die niet meer hier bij ons zijn, willen zo graag dat we weten dat ze van ons houden. Hun liefde is oneindig en overstijgt dit leven, ongeacht of je gelooft dat ze nog ergens zijn of niet. Hun liefde is allesomvattend en nemen we altijd mee in ons hart.

Door je aandacht niet alleen te richten op alles wat je mist maar ook op alles wat je meeneemt, kun je beetje bij beetje de leegte in je hart weer opvullen. Er is veel wat je moet missen en tegelijk is het belangrijkste goed overgebleven in de vorm van liefde. Op deze manier loopt jouw dierbare toch een beetje met je mee.

We nemen altijd onszelf mee

Tijdens mijn reis duurde de fase van grote twijfel gelukkig niet lang en vond ik mijn manier van reizen. Wat ik vooral nodig had, was de afwisseling van nieuwe plekken ontdekken en een tijdje op één lokatie blijven. Ik had gewoon even nodig om te wennen aan het backpackers leven en hoe ik dat op mijn manier kon doen. Toen ik dat eenmaal had gevonden, vond ik ook de rust in mezelf weer terug. Meestal dan, want geloof me als ik zeg dat ik in dat jaar nog vaak ben uitgedaagd. Maar dat is misschien voer voor een volgend blog.

Wat we ook doen, waar we ook naartoe gaan, laten we het allerbelangrijkste nooit vergeten. We nemen altijd onszelf mee met al het goeds en uitdagends wat daarbij hoort. Maar bovenal nemen we alle herinneringen, ervaringen en vooral de liefde ook mee in ons hart. We kunnen veel achter ons laten en alle schepen achter ons verbranden, maar wat overblijft, is liefde.

Kun jij ook voelen dat je de liefde van jouw dierbare altijd meeneemt? Wil je het hieronder met me delen?