Dat ik van Ibiza hou, heb je vast al eens ergens gelezen. Wat een fijne plek om op te laden, er gebeurt daar altijd wel iets bijzonders. Inmiddels is het ruim anderhalf jaar geleden dat ik er was, maar het duurt vast niet lang weer voor ik naar “mijn” eiland ga. Ik weet de eerste keer dat ik er was nog heel goed. Bij puur “toeval” (wat al zeker op Ibiza niet bestaat) kwam ik bij een Britse vrouw in huis. Ze verhuurde kamers in haar huis op Airbnb en ik was bij het zien van de foto’s al verkocht.

Ik moest en zou iedere dag de zonsondergang zien

Eenmaal daar bleek dat de foto’s niets teveel hadden beloofd, het uitzicht was fenomenaal. Ze keek recht uit op één van de mooiste baaien van het eiland. Aan de westkust, dus ook met dagelijks de mooiste zonsondergang als kers op de taart. De kamer en het bed waren ook prima, maar dat interesseerde me niet zoveel. Dat uitzicht! Precies zo enthousiast als ik er nu over schrijf, was ik er toen ook over. Ik moest en zou iedere dag de zonsondergang zien. Maar onze gastvrouw niet, die bleef haar ding doen in huis.

Met dat ik dit schrijf, besef ik dat ik in Tasmanië net zo’n ervaring had bij een vrouw in huis op Bruny Island. De natuur is daar adembenemend mooi en zo anders dan wij hier hebben, ik wilde alles in me opnemen. Nadat ik in haar huis met m’n reisgenoot was aangekomen en was opgefrist, keek ik naar buiten en m’n mond viel open. Ik keek regelrecht in een schilderij! Het was zo waanzinnig mooi dat ik naar de gastvrouw keek om te vragen of dit altijd zo mooi was. Maar ze kon haar blik niet van de televisie afwenden en ik liet haar lekker haar Australische GTST afkijken.

Het zijn ervaringen om niets voor lief te nemen

Je begrijpt dat ik in mijn fotocollectie een hoop zonsondergangen heb zitten. Het zijn ervaringen die me eraan herinneren om niets voor lief te nemen. Toch is het verschil met mijn beide gastvrouwen duidelijk aanwezig en wil ik hiermee zeker geen oordeel uitspreken over hun handelen, in tegendeel. Het laat juist zien hoe anders we de mooie dingen in het leven waarderen als we met zeer grote waarschijnlijkheid weten dat het er morgen weer is. En overmorgen ook. Dan is het heel logisch dat het huishouden en de televisie interessanter zijn dan voor iemand die voor een dag of een week op die plek is.

We waarderen dingen dus meer als we weten dat ze eindig zijn. Dat geldt niet alleen voor een vakantie of een mooie reis, dat geldt voor het hele leven. Het lijkt soms wel alsof mensen het eeuwige leven willen hebben, zoals ze over de dood praten. De afschuw over het einde van het leven is dan in beeld en geluid voelbaar. Ik merk dat ik die afschuw niet weg kan nemen, maar wil met dit vergelijk wel laten zien hoe de zekerheid van het einde ons juist de kostbaarheid van het leven laat zien.

Het motiveerde haar om iedere dag volledig in zich op te nemen

Iemand die me dat heeft laten zien en die deze gedachte heeft voorgeleefd, is Laura Maaskant. Ze schreef in haar boek LEEF! over hoe haar beperkte levensverwachting haar motiveerde om iedere dag volledig in zich op te nemen. Haar verhaal maakte een paar jaar geleden veel indruk op me omdat ik het leven vooral beschouwde als waardevol als het lang mocht duren. Deze jonge vrouw liet mij en vele anderen zien (toendertijd ook met haar theatervoorstelling) hoe ze haar leven juist meer waardeerde omdat het eindige ervan binnen handbereik lag. Het zorgde ervoor dat ze de kleine dingen die ze eerst voor lief nam echt bewonderde. En ik bewonderde op mijn beurt de manier waarop ze daarover vertelde, ze meende het echt! Laura Maaskant is in 2019 overleden.

We willen eeuwig leven. Maar we hebben iets wat meer dierbaar is: de wetenschap dat er een einde is. Alles in de natuur groeit of gaat dood, ook wij. Het eindige geeft betekenis aan alles. Het verbindt ons met elkaar en het zorgt ervoor dat we niets voor lief nemen. De rouw hebben we te nemen, dat is de prijs die we voor liefde betalen. De rouw zorgt ervoor dat we betekenis vinden, zolang de eindigheid er mag zijn. Want ieders leven heeft waarde, hoe kort of hoe lang het ook duurt. Zoals de zonsondergang tijdens een vakantie de volle waardering krijgt die het verdient, mag niet alleen ons eigen leven maar ook het leven van onze overleden dierbaren de volle waardering krijgen die het verdient. Want juist door de eindigheid ervan, is iedere herinnering een dierbaar bezit.

Wat doet deze boodschap met jou? Voel je er weerstand bij of resoneert het juist enorm? Wil je het hieronder delen?