Wat zouden we het graag willen, dat de dingen waar we van houden nooit veranderen. Net als dat we willen dat de mensen van wie we houden nooit veranderen. Als het leven fijn is, zijn we snel geneigd om dat vast te willen houden. Als zomermeisje heb ik dat gevoel altijd aan het einde van de zomer, ieder zonnestraaltje is een excuus om de komende seizoenen te ontkennen. Zelfs als we weten dat verandering de enige continue in het leven is, blijven we ons ertegen verzetten.

Ook wanneer een dierbare overlijdt, willen we vasthouden aan wat er was. Niet vanuit naïviteit, natuurlijk is het besef er van wat er is gebeurd, maar het onder ogen komen van de realiteit, van het feit dat het leven er vanaf dat moment nooit meer hetzelfde uit zal zien, die realiteit is vaak nog even te groot.

Voor eventjes lijkt het leven niet te zijn veranderd

En dus wordt het uitgesteld en klampen mensen zich vast aan alle zekerheden die er nog wel zijn, aan alles wat houvast geeft. Voor sommige mensen betekent dat het ritme van alledag die houvast biedt, gewoon om 7 uur opstaan en om 8 uur naar het werk vertrekken zoals het altijd was. Voor eventjes lijkt het leven niet te zijn veranderd. Anderen vermijden de bewijzen van de harde realiteit door bepaalde plekken te omzeilen of door bepaalde mensen niet meer te willen zien. Maar vroeg of laat word je toch weer geconfronteerd met de feiten.

Of we er nou op zitten te wachten of niet, rouw laat ons groeien. Ja, echt waar, het lijkt vergezocht maar dat is het niet. En ik wil er ook niet een positief verhaal van maken, maar zonder dat we het willen, worden we bij een groot verlies flink buiten onze comfortzone geslingerd. We komen in een “gebied” dat we nooit eerder hebben gezien, voelen ons zoals we ons nooit eerder hebben gevoeld en komen voor keuzes te staan die we nooit eerder hoefden te maken.

Groei gebeurt als we iets nieuws meemaken, iets nieuws leren, als we iets doen wat we spannend vinden. Weet je nog de eerste keer dat je voor een groep mensen ging spreken? Misschien bij een spreekbeurt op de lagere school (of de basisschool voor de jongere lezers)? Voel je ook weer je hart in je keel kloppen bij het idee alleen al? Iedere keer dat we iets buiten het comfortabele doen, groeien we als persoon een stukje meer. Meestal kiezen we voor die groei; we gaan op rijles, we maken een verre reis, gaan op een blind-date of kopen ons eerste huis. Iedere volgende keer is een stukje minder spannend.

Dat ze angst voelen, is dus zo vreemd niet

Bij rouw voelt het vaak meer dan spannend. Meerdere van mijn klanten voelen zich angstig worden bij gedachten over hoe ze het zonder hun dierbare gaan redden. De slinger buiten hun comfortzone is een flinke, alsof ze -plof- ergens zijn gedropt waar ze de weg echt niet kennen. Dat ze angst voelen, is dus zo vreemd niet, want dit is compleet nieuw en ze hebben een hoop te leren buiten hun comfortzone. Ze willen het niet, ze willen het liefste terug naar hoe het was en klampen zich vast aan alles wat houvast biedt.

Maar het willen blijven vasthouden aan hoe het was, mag ook ruimte maken voor het ontdekken van dat nieuwe gebied. Het één sluit het ander niet uit. Er komt een moment waarop het niet langer te ontkennen is dat het winter is. Zoals een man die ik jaren geleden sprak zei: “Je moet de realiteit onder ogen komen, zonder dat het te pruimen is”. Ik zal zijn woorden nooit vergeten, hij verloor zijn zoon in een auto ongeluk.

Je bent nou eenmaal ver buiten je comfortzone

Onder ogen komen van de nieuwe realiteit, dat de dingen nooit meer hetzelfde worden, betekent dat de wereld niet meer hetzelfde wordt. Rouwen betekent je leven opnieuw inrichten en manieren vinden om het gat dat er in jouw bestaan is geslagen, weer op te vullen. Dezelfde man zei ook: “Het blijft een amputatie en dat wil je ook want hij heeft maar één plek en dat is in je hart.“ Zo voelt het voor jou misschien ook wel.

Dus blijf je niet vastklampen aan hoe het was. Is het eng? Ja, dat is het. En het is nieuw, en je had het zo graag anders gezien. Maar vast willen blijven houden op die manier levert niets op, want je bent nou eenmaal ver buiten je comfortzone. Dus ga maar rustig verkennen hoe het leven daar buiten die comfortzone is. Met je angst, maar vooral, met jezelf. Door alles te doorvoelen en te doorleven, door te vallen en vooral weer op te staan. Dat geeft je vertrouwen, dat is je houvast.

Heb jij je ook vastgeklampt aan hoe het was? Of kom je er nu achter dat je het nog doet? Wil je het hieronder met me delen?