Je hebt me misschien wel eens horen zeggen dat het belangrijk is om tijd te nemen voor jezelf, voor de rouw, voor het laten neerdwarrelen wat er in je allemaal is opgeschud door het verlies van je dierbare. Daar zijn veel manieren voor die gezond zijn. Meditatie is zo ook een mooie manier om letterlijk en figuurlijk stil te zijn. Ik spreek hier niet veel over omdat ik vind dat iedereen mag onderzoeken wat voor hem of haar de beste manier is.

Mijn innerlijke criticus blijft rustiger

Ik vind het zelf fijn om meditatie (maar bijvoorbeeld ook ademwerk) in een groep te doen. Samen met andere mensen vind ik het soms makkelijker om me over te geven aan de stilte. Mijn innerlijke criticus die er van alles van vindt, blijft over het algemeen rustiger in een groep. En ook doordat ik me verbonden voel met de anderen, ga ik makkelijker mee in de oefening. Daarnaast vind ik het ontspannend om me over te kunnen geven aan de leiding van iemand anders, waar ik dat in mijn werk zelf te doen heb.

Een tijdje geleden was ik ook bij een bijeenkomst waarin we na een aantal oefeningen in een cirkel in meditatie waren. Ik was in diepe rust toen ik hoorde dat er iemand in de cirkel begon te huilen. Het leidde me wat af van mijn eigen meditatiereis, in positieve zin. Ik vond het zo mooi dat dit er gewoon kon zijn, dat deze vrouw zich vrij voelde om haar snikken er te laten zijn. Het voelde helemaal compleet om op die manier in de cirkel ook haar verdriet samen te dragen. Totdat de docente naar de vrouw toe ging om haar te troosten.

Het maakte het veel groter dan het was

Op het moment dat de docente bij de vrouw was, raakte ik geïrriteerd. Iedereen hoorde dat ze was opgestaan en doordat haar aandacht niet meer bij de meditatie was maar bij de vrouw, ging de aandacht van de groep ook daar naartoe. Ineens was het verdriet van de vrouw niet meer normaal, het werd hierdoor heel groot gemaakt. Ik had direct mijn mening klaar en vond dat ze de vrouw gewoon haar verdriet moest laten uiten. Handelen alsof ze daar hulp bij nodig had, maakte het veel groter dan het was. Daardoor werd het ineens iets heel bijzonders terwijl het normaal is.

Je zou denken dat ik daar nu de boodschap van deze blog van maak. Dit heb je me al vaak horen zeggen: verdriet mag er zijn, emoties horen bij het leven. Toch is dit niet het onderwerp deze keer. Er gebeurde namelijk nog iets anders in ditzelfde verhaal, misschien heb je het al opgemerkt: ik werd getriggerd. Dat leek me nou een treffend onderwerp voor deze week. Die trigger zorgde er namelijk voor dat ik voor een paar minuten best van slag was in mijn meditatie. Ik had het ook gewoon op kunnen merken en het daarbij kunnen laten. Alleen ik had er een oordeel over en daar had ik last van. En ook al besloot ik al snel om niet in te grijpen (want dan zou ik het alleen maar nóg groter hebben gemaakt dan het was), was ik wel vanaf dat moment een beetje van de leg.

In de rouw word je continu getriggerd in je pijn

Dit gebeurt ontzettend vaak, we worden continu getriggerd. Wat ik met een “trigger” bedoel, is dat er iets gebeurt waardoor je een fysieke en meestal emotionele reactie hebt. Dat gebeurt in een oogwenk en voor je het weet zit je volop in verdriet, boosheid, irritatie (zoals ik) of je wordt bijvoorbeeld misselijk. In de rouw word je continu getriggerd in je pijn, al in de kleinste dingen is een aanleiding te vinden voor de rouw om een golf van verdriet over je heen te laten komen. Veel mensen merken dat als ze een situatie zien waarin iemand dat heeft wat zij zo missen. Zo had ik een klant die het lastig vond om met haar partner te praten over de meningsverschillen die hij met zijn moeder had, omdat zij haar eigen moeder juist enorm miste. Een andere klant kon geen stelletjes onder ogen komen omdat het haar iedere keer raakte in de pijn van het gemis van haar eigen partner.

Triggers zitten in de kleinste dingen. Iemand kruipt voor bij de kassa, wat je kan raken in het gevoel van niet gezien worden. Of iemand heeft niet gehoord wat je zei en je wordt er buiten proportioneel boos over, omdat je het juist nu zo nodig hebt om gehoord te worden, om begrepen te worden. In een andere situatie maakt het misschien helemaal niet uit als iemand je niet heeft gehoord, de ene keer kan het je enorm raken en de andere keer nauwelijks of niet. Hieruit kun je een belangrijke conclusie trekken: de trigger is van jou. Van jou en van niemand anders. Iemand anders kan de aanleiding van de trigger zijn, terwijl de oorzaak altijd binnenin jou zit.

Het is zonde van de tijd

Als je ergens heel lang mee loopt en je reageert ergens heftig op, dan kun je er vaak wel vanuit gaan dat je bent geraakt in iets dat van jou is. Mensen doen wat ze doen. Toch zorgt zo’n heftige emotionele reactie er al snel voor dat je de “schuld” bij de ander te legt. Dit doe je vanuit je emotie, zoals ik de docente de schuld gaf van het ontnemen van de rust, terwijl ik dat toch echt zelf deed. Het lijkt soms wel makkelijker om de verantwoordelijkheid bij de ander neer te leggen: Dat gelukkige stelletje is stom, de partner moet het bijleggen met zijn moeder ‘want hij heeft tenminste zijn moeder nog’ of in mijn geval: ‘ze moet gewoon blijven zitten en de vrouw laten huilen’. Het is zonde van de tijd. Ieder moment dat de aandacht naar die ander gaat, mis je de kans om de aandacht bij je eigen pijn te houden. Die heeft juist al die aandacht nodig, en ook heel veel liefde. Zo neem je je leven weer terug.

In alles wat gebeurt, zit een diepere waarheid en het mooie is dat die waarheid altijd in jezelf te vinden is. In mijn ervaring in de groep is de waarheid dat ik me bewust mag blijven van wanneer perfectionisme handig is en wanneer niet. Hoe sneller ik dat besef, hoe sneller ik dat ook weer loslaat en weer kan ontspannen. Wat hierbij belangrijk is, is dat je beseft waarin je precies getriggerd wordt. Wat gebeurt er eigenlijk, wat is het dat me van slag brengt? Observeer jezelf en analyseer zo goed mogelijk wat er gebeurt. Wees bloedeerlijk naar jezelf. Dat is het begin van heling, hoe vaak je ook getriggerd wordt.

Wat zijn jouw grootste triggers? Wil je het hieronder met me delen?