Net als ieder ander kijk ik af en toe naar de reden waarom ik doe wat ik doe. Wat is er zo mooi aan werken met rouw, terwijl het zo’n niet-leuke tijd in ons leven is? Het eerste wat er in me opkomt, is dat het zo puur is. Het rauwe van de rouw laat een kant van ons zien die echt is, we komen er niet onderuit. En doordat we er niet onderuit komen, moeten we er wel iets mee, met of zonder hulp.

Wat er bijzonder is aan rouw, is dat we hierin tegen dingen aanlopen waar we stiekem ons hele leven al mee lopen. Alleen, tot aan dat moment van dat grote verlies, hadden we “maniertjes” gevonden om ermee om te gaan. Maar als je altijd al de neiging had om voor alles en iedereen klaar te staan behalve voor jezelf, dan kom je dat nu ook tegen. En nu kom je er echt niet onderuit om er iets mee te doen, want als je jezelf nu niet op 1 zet, gaat het niet beter worden.

Hoe kan de nieuwe versie van jezelf nóg beter worden dan die daarvoor?

Ook voor mijzelf heeft mijn rouw als springplank gefungeerd naar een leven waarin ik mezelf begrijp. De groei en ontwikkeling die ik doormaakte dankzij de rouw, had ik anders niet gekend. De noodzaak was er simpelweg niet. Maar toen ik in de put zat en in m’n eentje er niet uit kwam hoe ik nou verder moest, kon ik niet anders. En nee, natuurlijk ging dat niet vanzelf en was het niet makkelijk. En nee, natuurlijk betekent dat niet dat we rouwen “leuk” moeten gaan vinden. Maar het leven wordt een stuk beter te dragen zodra we de kans grijpen om na een nare gebeurtenis durven open te staan voor hoe het anders kan. Hoe het makkelijker kan. Dat de nieuwe versie van onszelf nóg beter kan worden dan die daarvoor.

Want al die maniertjes, die ken je al langer dan vandaag. Je weet dat je stiekem een pleaser bent, jezelf wegcijfert of steevast over je grenzen gaat om het maar “goed te doen”. Goed voor wie? Goed voor jezelf of goed voor een ander? Je weet dat het anders kan, en toch doe je het niet. Waarom leven zoveel mensen in de droom van iemand anders?

De pijn van de rouw is al teveel om mee te dealen

De reden dat we de dingen blijven doen zoals we doen, is meestal omdat we pijn willen vermijden. Dat doen we door (soms krampachtig) vast te houden aan dat wat we al kennen en dus door de dingen te blijven doen zoals we altijd al deden. Maar nu is er een andere pijn, die vele malen groter is dan de pijn die we wilden vermijden: Rouw. De pijn van de rouw is al teveel om mee te dealen, dus het actief blijven vermijden van andere pijn kun je er niet bij hebben. Je kunt niet anders dan onder ogen zien dat de maniertjes niet meer werken en op zoek te gaan naar een nieuwe strategie.

Stel je bent zolang je je al kunt herinneren een aanpakker. Zelfs als kind gaf je nooit op, bijvoorbeeld met sporten. Je kon en kunt alles aan. Dat je daarbij regelmatig over je grenzen gaat, dat weet je. Dan plan je wel een weekendje vrij om bij te komen. En dat gaat al jaren goed. Totdat er iemand overlijdt, iemand die heel dichtbij staat. Je wereld staat op z’n kop en je had je handen al vol met al die andere touwtjes. Dit “touwtje” kun je er niet bij hebben, het kost teveel energie.

Door al die maniertjes zijn we steeds verder verwijderd van wie we werkelijk zijn, van het leven dat eigenlijk voor ons is bedoeld. En dan heb ik niet eens over de grote dingen, maar juist over de kleine dingen. Toch ja zeggen tegen de buurvrouw voor een kop thee terwijl je vooral met de voeten omhoog wil met een boek. Of helemaal los gaan met traktaties op school van je kind, terwijl je met de helft van de inspanning ook iets geweldigs zou hebben afgeleverd. Alles net een beetje meer dan nodig. Omdat je wil dat anderen je leuk vinden, om erbij te horen, om afwijzing te vermijden, om pijn te vermijden.

Ga voor wat je echt wil, voorbij de bullshit

Het is niet wie je werkelijk bent, het is niet wat je werkelijk wil. Je wil het eigenlijk eenvoudig houden en meer rust in je leven. Waar het op neer komt, is dat ik nog veel mensen een droom van iemand anders zie leven. In plaats van hun eigen droom te gaan ontdekken en die te leven. In een periode van rouw ga je jezelf opnieuw uitvinden, je ontdekt langzaam maar zeker een nieuwe versie van jezelf.

Want na een groot verlies zal het leven niet meer zo zijn zoals het daarvoor was. Het is prachtig om in die ontdekkingstocht naar de nieuwe versie van jezelf in plaats van die oude maniertjes te gebruiken te gaan voelen wat echt bij jou past. Voorbij de bullshit zeg maar. Dat je gaat voor wat je echt wil. En dat begint bij die kleine momenten. Dat je iedere keer als de buurvrouw vraagt of je thee komt drinken, eerst even in je lijf voelt of het wel een ja is. En als het geen ja is, dat je gewoon nee zegt. Dát is jouw waarheid leven, dát is dichtbij jezelf zijn, dát zorgt op den duur voor jouw droomleven. Want als je op die manier met jezelf en met je omgeving omgaat, dan ga je je eigen droom absoluut ook vinden.

Hoe zorg jij ervoor dat je voorbij de bullshit gaat en doet wat jij wil? Wil je het hieronder met me delen?