Een tijdje terug werd ik uitgenodigd om mee te doen aan KlimaatGesprekken, een mooi initiatief om inzicht te krijgen in klimaatverandering en vooral in wat je zelf kunt doen. Ik was onder de indruk van het bestaan hiervan en ontdekte dat het in Engeland is gestart, het is dus allesbehalve een lokaal initiatief. Mijn interesse was gewekt en ik besloot mee te gaan doen. De eerste keer konden we nog met de kleine groep mensen samenkomen en ik leerde direct enorm veel. Toch was ik er niet zeker van of ik daar nou helemaal op m’n plek zat.

Ook tijdens deze avond voelde ik me niet helemaal op m’n plek

We kregen huiswerk mee voor de tweede keer en ik merkte dat mijn motivatie niet hoog was. Net als vroeger op school voelde ik me schuldig dat ik niet netjes al het huiswerk had afgerond. Net als vroeger op school zorgde ik er ook voor dat het niet teveel opviel:-) Het werd weer een interessante avond waarin ik veel leerde. Maar ook tijdens deze avond voelde ik me niet helemaal op m’n plek, een gevoel dat ik herkende van andere spontane initiatieven waar ik ooit in ben gedoken. Een gevoel dat geen specifieke oorzaak heeft, het voelde gewoon niet als mijn plek.

Je raadt al dat ik in aanloop naar de derde avond eens even met mezelf om de tafel ging zitten. Ik wilde nog zoveel andere dingen doen en kon mezelf wel dwingen om er ruimte voor te maken, maar ik voelde het simpelweg niet. Direct voelde ik dat ik de lieve mensen die mij hadden uitgenodigd zou teleurstellen en de mensen die de avonden begeleiden ook. Ze vonden het zo leuk dat ik erbij was en nu stopte ik er na twee keer al mee. Toch wachtte ik niet langer en ik vertelde dat ik ermee ging stoppen.

Ik had al een tijdje door dat ik over m’n grenzen ging

Je vraagt je misschien al af wat dit met rouw te maken heeft, maar echt daar kom ik nog. Dit voorbeeld is namelijk zoiets alledaags dat jij ook vast in zo’n soort situatie bent geweest. Het is geen enkel opzicht bedoeld om de KlimaatGesprekken te benadelen. Sterker nog, ik benoem het omdat ik het geweldig vind en hoop dat meer mensen dit gaan doen. Voor mij is het gewoon niet de juiste vorm en toch zit het briljant in elkaar. De reden dat ik dit vertel, is dat ik tien jaar geleden er veel langer over zou hebben gedaan om ermee te stoppen. Er was toen zelfs een vergelijkbaar voorval en dat is, omdat ik er veel te lang mee doorging, op een drama uitgelopen. Ik had al een tijdje door dat ik over m’n grenzen ging maar toch bleef ik het doen. En dat is precies wat ik bij heel veel van mijn klanten ook zie gebeuren.

Bij rouw kom je namelijk situaties tegen die voor het verlies van je dierbare helder waren, maar waarbij je nu opnieuw moet voelen wat je wil. Waar je omgeving soms van je verwacht dat je zoals vroeger ingaat op een voorstel, voel je nu vaker dat je iets anders wil. Je voorkeuren, je energieniveau en je behoeftes zijn allemaal aan het veranderen. Ieder moment opnieuw heb je te onderzoeken wat je precies wil en de uitkomst kan tegenstrijdig zijn met wat de mensen om je heen van je verwachten. En dan komt de grote uitdaging: Daadwerkelijk “nee” zeggen.

Je wil koste wat kost voorkomen dat je mensen teleurstelt

Wanneer je al iemand bent verloren, voel je meer dan daarvoor dat je de mensen om je heen nodig hebt. Dat netwerk om je heen heb je nodig om te voelen dat je het niet alleen hoeft te doen. Het is fijn om op mensen te kunnen vertrouwen, maar wat dat vaak ook betekent, is dat er een angst ontstaat om die mensen óók kwijt te raken. Dus je wil koste wat kost voorkomen dat je mensen teleurstelt. “Wat gebeurt er als ik nee zeg?” “Vragen ze me de volgende keer dan nog wel?” “Vinden ze me nog wel leuk?” “Ik moet toch een beetje gezellig meedoen?” Het zijn allemaal gedachtes die gebaseerd zijn op angst en ze zorgen ervoor dat je keuzes maakt die niet bij je passen.

Een klant had zo’n voorval met één van haar dochters. Of, beter gezegd, een aaneenschakeling aan voorvallen. Ze was gewend geraakt om veel te doen voor haar (volwassen) dochter. Nadat haar man overleed, had haar dochter nog steeds verwachtingen, maar mijn klant ging daarmee steeds weer over haar eigen grenzen. Ze wilde haar dochter dichtbij houden en was bang dat ze haar zou teleurstellen. Het punt was dat ze gewoon niet de energie had om het waar te maken. Ze vond het enorm moeilijk om die keuze voor zichzelf te nemen. Hoe legde ze dat uit aan haar dochter?

Het was niet zo gek dat ze weinig energie had

Uiteindelijk leerde ze dat ze zichzelf beperkte omdat ze bang was haar dochter kwijt te raken. Stapje voor stapje leerde ze herkennen wanneer ze angst voelde en richtte dan haar aandacht op wat haar intuïtie haar vertelde. Het was niet zo gek dat ze weinig energie had, ze was het contact met wat voor haar gevoel nodig was volledig kwijt. Toen ze daar weer contact mee maakte, leerde ze dat te volgen, voorbij aan haar angsten.

Zo had ik best nog een avond mee kunnen doen met de klimaatgesprekken, maar ik weet intussen dat dat niet werkt als het niet goed voelt. Dat is onvoorwaardelijk jezelf op één zetten. Ik voelde zeker ook angst om anderen teleur te stellen en dat heb ik ook gedaan, ze waren teleurgesteld. Maar als ik was gebleven, was dat volledig ten koste van mezelf gegaan en dat is vele malen erger. Dus als iemand tegen je zegt “zorg goed voor jezelf”, denk dan aan dit voorbeeld en onthoud dat jij de allerbelangrijkste persoon bent in jouw leven.

Herken je dat jij soms ook over je eigen grenzen gaat? Hoe ga je daarmee om? Wil je het hieronder met me delen?